Sjå kjelda til Ord og uttrykk V - X

[[Category:Språkhistorie]]

{|border="1"
!scope="col" width="180" | 
!scope="col" width="120" |
!scope="col" width="500" |
|-
|'''Vansam(e)''' 
|(vere) 
|D.s.s. å vere kresen, men er eit negativt ord.
Om personar som ikkje likar maten etc.
|-
|'''Varle''' 
|(å) 
|Uklår tale. Medvitslaus / svak / uklår.
“Hanj va helt varlinj i måla”.
|-
|'''Vassfløde''' 
|(ei/eit) 
|Om flaum og store vassmengder.
|-
|'''Vasshagl''' 
|
|Ikkje eigenleg hagl, men frose regn som likevel er
så blautt at det vert knust ved nedslag.
|-
|'''Vass-sele''' 
|(ein) 
|Berereiskap. Profilert trestykke ein hadde over
nakken/skuldrene. Togstump i kvar ende, med krok
til å hekte i vassbytte/melkebytte m.v.
|-
|'''Veine''' 
|(å) 
|Rote seg bort / vere usikker. “Hannj må ha veina
seg vekk”. “Noke te veining”.
|-
|'''Veir''' 
|(ein/eit) 
|1. Saubukken kalla vi veir.
2. Og vi snakka om ”veir og vend”.
|-
|'''Veit''' 
|(ei) 
|D.s.s. grøft. T.d. “dæleveita”, “veiveita”.
“Å ta ei veit”- eller “å veite ei -”: D.s.s. å grave ei
grøft.
|-
|'''Velte''' 
|(å/ei) 
|1. Sjølvforklarande.
2. I ei “velte” kunne t.d. vere høy, riven eine eller
greiner (ved). Den hadde “rasjonell” storleik for å
velte ned bakkane og til gards.
|-
|'''Vevreid(e)''' 
|(ein) 
|D.s.s. vevstol.
|-
|'''Vikje''' 
|(å) 
|Tømrar/snikkaruttrykk. Om ”å setje opp ei sag”.
Td. tømmermannsblad. Nytta ei spesiell tang for å
få tennene til å peike - annakvar - til kvar si side.
|-
|'''Vinde''' 
|(å/ei) 
|Å vinde eit nyste med tråd/garn, men og:
1. Omlag d.d.s. jønse, men mindre. Difor som t.d. i
dorgevinde.
2. Brukt og om borereiskapen: ”Borevinde”
Vindedør (ei) Utbygget i øvste høgda på sjøhus. I utbygget var
hjulet (vinda) som var hovuddelen av heiseinnretninga
i slike hus (buder).
|-
|'''Vindstirr''' 
|(ein) 
|Falken som ”står stille” i lufta.
|-
|'''Vinnje''' 
|(ei) 
|Tilnærma det same som ei onn (som ikkje vart
brukt hos oss). Mest brukt om ”vårvinnjå”.
|-
|'''Viske (høy)''' 
|(å) 
|Ta høykroken > drive den inn i stålet for å dra
ut tustar med høy som så vart bunta saman i
høveleg ball/rasjon. Enkel å ta til fjøset og til
krybbene. (Meiner å hugse at ”visk” er d.s.s.
dott).
|-
|'''Vode''' 
|(å/ei/ein) 
|O/å-lyd.
1. Prat -tomprat. “Hanj bærre voda”.
“For enj vodele”.
2. Når småsei droga og sprala på fjorden:
“Dar æ ei voldele småseidevode bort på”.
|-
|'''Vodel''' 
|(ein) 
|Staden der ein kryssa bekken/elva.
Men og karaktristikk på ein pratmakar. Sjå våle.
|-
|'''Voldele''' 
|
|Veldig/voldsomt/særs mykje.
“Da va et voldele lass”. “Hanj åt voldele”.
|-
|'''Volende''' 
|(ein) 
|Uttrykk frå slaktinga. Når ”spiserøret” på dyret
vart kappa vart det heitande ”volendinj”. Viktig å
lage knute på den så ikkje gor kom på kjøtet.
|-
|'''Vorr''' 
|(ein) 
|(O/å-lyd). Dei opplagde steinkantane (murane) som
danna ”støda”. Sikkert avleidd av ”vor”, d.s.s. ”ra”.
(Stein/grusrygg).
|-
|'''Våle''' 
|(å) 
|Samanhengande/vedvarande prat/tullprat.
“For et vål”. Sjå og “sod” og ”vodel”.
|-
|'''Vårbære'''
|(ei/vere) 
|Om ku som skal kalve om våren.
|-
|'''Vårjæle''' 
|(ei) 
|D.s.s. fregne. Det var ordet farfar/farmor brukte.
Samsett av vår og jæl, men eg har inga aning om
tyding eller bakgrunn. Kan hende fregnene tok seg
opp med vårlyset? Vere ”vårjælete”.
|-
|}